ابتذال

بی‌ارزشی بی‌قدری پستی پیش‌پاافتادگی بی‌ارزشی بی‌قدری پستی بی‌ارزشی پیش‌پاافتادگی

ابتذال (به انگلیسی: Vulgarity) در لغت به معنای کیفیت رایج، درشت یا تصفیه نشده بودن است. این قضاوت ممکن است به زبان، هنر تجسمی یا طبقه اجتماعی اجتماعی اشاره داشته باشد.[1] جان بیلی ادعا می کند که این اصطلاح هرگز نمی تواند خود ارجاعی باشد، زیرا آگاهی از ابتذال، نشان دادن درجه ای از پیچیدگی است که در نتیجه، موضوع را بالاتر از مبتذل قرار می دهد.[2]

روند تکامل

از قرن پانزدهم تا هفدهم، "مبتذل" به سادگی، زبان رایج یا زبان محلی یک کشور را توصیف می کرد. از اواسط قرن هفدهم به بعد، جنبه تحقیرآمیز به خود گرفت.

در عصر ویکتوریا، ابتذال به طور گسترده، بسیاری از فعالیت ها، مانند پوشیدن لباس های بدن نمایی را توصیف می کرد. در رمان جورج الیوت، یکی از شخصیت‌ها می‌تواند مبتذل باشد که درباره پول صحبت می‌کند، شخصیت دوم به این دلیل که اولی را به خاطر این کار مورد انتقاد قرار می‌دهد، و سومی را به دلیل فریب‌کاری بیش از حد دومی، فریب می‌دهد.[3] تلاش برای جلوگیری از عبارات مبتذل می‌تواند شخصیت‌ها را در کلمات از دست بدهد. حتی تعبیرهای مورد علاقه مانند توالت، در نهایت مانند کلماتی که جایگزین می‌شوند، انگ می‌شوند، و واژه‌های مورد علاقه در حال حاضر به‌عنوان نوعی «سرمایه فرهنگی» عمل می‌کنند.[4]

منابع

۱. سوزان دیوید برنشتاین، السی براونینگ میچی (2009). ابتذال ویکتوریایی: ذوق در فرهنگ کلامی و بصری. انتشارات اشگیت. شابک 978-0-7546-6405-5.

۲. جان بیلی (1964). "ابتذال". مجله زیبایی شناسی بریتانیا. 4 (4): 298-304. doi:10.1093/bjaesthetics/4.4.298.

۳. سوزان دیوید برنشتاین، السی براونینگ میچی (2009). ابتذال ویکتوریایی: ذوق در فرهنگ کلامی و بصری. انتشارات اشگیت. صص 1-10. شابک 978-0-7546-6405-5.

۴. سوزان دیوید برنشتاین، السی براونینگ میچی (2009). ابتذال ویکتوریایی: ذوق در فرهنگ کلامی و بصری. انتشارات اشگیت. پ. 17. شابک 978-0-7546-6405-5.